συνοστεώνομαι

Ν

υφίσταμαι συνοστέωση.

[ΕΤΥΜΟΛ. Υποχωρητικό παρ. τού ουσ. συνοστέωση (πρβλ. το αντίστοιχο αγγλ. ρ. synostose < synost[e]osis). Το ρ., στον λόγιο τ. τού απρμφ. συνοστεοῦσθαι, μαρτυρείται από το 1887 στον Λουκά Παπαϊωάννου].